Prawo spiżowe płac
Prawo spiżowe płac, teoria T. R. Malthusa i D. Ricarda zaprzeczająca możliwości wzrostu płac w ustroju kapitalistycznym; klasyczne sformułowanie tej teorii przez Ricarda brzmi: „Kiedy rynkowa cena pracy przewyższa cenę naturalną [tj. wynikającą ze stosunku podaży do popytu], robotnik znajduje się w pomyślnej i szczęśliwej sytuacji, ma większy udział w przedmiotach służących do zaspokojenia potrzeb i uprzyjemnienia życia i może wychowywać zdrową i liczną rodzinę. Kiedy jednak liczba robotników powiększy się dzięki temu, że wyższe płace sprzyjają wzrostowi ludności, płace spadną znowu do poziomu ceny naturalnej, a pod wpływem sił działających w przeciwnym kierunku mogą nawet spaść poniżej tego poziomu”. Z teorii tej wynika, że wzrost plac wywołuje niejako automatycznie przyrost naturalny ludności robotniczej, natomiast spadek płac działa w przeciwnym kierunku. Absolutny nadmiar lub absolutny brak siły roboczej wpływa na wahania płac. Teorię tę przejął niemiecki socjalista F. Lassalle, który nadał jej nazwę p.s.p. Na podstawie tej teorii Lassalle zaprzeczał wszelkiemu pozytywnemu znaczeniu związków zawodowych i ekonomicznej walki klasy robotniczej; walką tą — jego zdaniem — nie można niczego osiągnąć, gdyż przeciwstawia się jej działanie p.s.p. Fałszywej teorii Lassalle’a zaprzecza historia kapitalizmu; pokazuje ona, „…że dzięki walce ekonomicznej i związkom zawodowym realizuje się w odniesieniu do klasy robotniczej prawo wartości siły roboczej” (F. Engels).