Jakość produktu
Jakość produktu (wyrobu), jest stopniem, w jakim zaspokaja on wymagania użytkownika; j.p. wytwarzanego w warunkach przemysłowych jest połączeniem jakości typu i jakości wykonania. Jest to definicja przyjęta przez Europejską Organizację Sterowania Jakością (European Organization for Quality Control), której członkiem jest również Polska.Jakość typu, tj. wzorca modelu, projektu, receptury, wyraża poziom technicznego rozwiązania wyrobu, jest odzwierciedleniem poziomu wiedzy technicznej wykorzystanej w sferze przygotowania jego produkcji. W praktyce gospodarczej jakość typu jest często utożsamiana z nowoczesnością wyrobu. Jakość wykonania jest stopniem zgodności wartości cech wyrobu gotowego z cechami założonymi w dokumentacji konstrukcyjnej, technologicznej oraz z technicznymi warunkami odbioru. Przyjmując za kryterium klasyfikacji charakter poszczególnych cech składających się na wartość użytkową wyrobu, wyodrębnić należy cechy decydujące o wartości użytkowej materialnej (cechy użytkowe techniczne), np. niezawodność i sprawność działania wyrobu, bezpieczeństwo jego eksploatacji, trwałość, wytrzymałość, odporność na uszkodzenia, dostosowanie wyrobu do antropometrycznych cech użytkownika (ergonomia), oraz grupę cech decydujących o wartości użytkowej emocjonalnej, określających oddziaływanie wyrobu na psychikę użytkownika, tj. zgodność z zaleceniami mody, nakazem obyczaju, estetyczną formą wyrobu, kolorem, fakturą itp. Z punktu widzenia rangi cech użytkowych wyodrębnia się cechy krytyczne, decydujące o stopniu zagrożenia dla życia, zdrowia ludzkiego lub o całkowitej nieprzydatności wyrobu do spełnienia jego funkcji w procesie eksploatacji, cechy ważne, o istotnym znaczeniu z punktu widzenia przydatności wyrobu, lecz mogące przybierać różne wartości stosownie do przeznaczenia wyrobu, oraz cechy inne, uzupełniające informacje o przydatności użytkowej wyrobu. Z punktu widzenia możliwości klasyfikacji wartości poszczególnych cech użytkowych wyodrębnia się cechy mierzalne (z reguły są to cechy użytkowe techniczne), możliwe do wyrażenia liczbowego wg jednoznacznych, powszechnie przyjętych kryteriów, oraz cechy niemierzalne (z reguły są to cechy użytkowe emocjonalne), podlegające jedynie pośredniej ocenie. Spotyka się również określenie j.p. jako jego optymalnej wartości użytkowej, przyjmując za kryterium optymalizacji minimalizację nakładów w sferze produkcji i eksploatacji wyrobu przy zamierzonym do osiągnięcia poziomie wartości użytkowej. Ujęcie to oznacza rozszerzenie zbioru cech dotyczących j.p. o cechy produkcyjne (wykonawcze), stanowiące o dostosowaniu rozwiązania konstrukcyjnego do możliwości technologicznych, zgodność rozwiązywania konstrukcyjnego z możliwymi do użycia surowcami, poziomem kwalifikacji załogi itp. Między dwiema grupami cech decydujących o j.p. zachodzi współzależność. Na ogół w odniesieniu do większości wyrobów przemysłowych wzrost wartości użytkowej powoduje wzrost kosztów wytworzenia. Uzyskanie optymalnego poziomu wartości użytkowej z punktu widzenia najbardziej efektywnego wykorzystania angażowanych zasobów, uzasadnionego technicznie i ekonomicznie okresu przygotowania produkcji i wytworzenia wyrobu, oraz zbieżności zużycia technicznego i ekonomicznego wyrobu stanowi główny cel kompleksowego systemu sterowania jakością. Na system ten składa się zespół przedsięwzięć technicznych, ekonomicznych, organizacyjnych i psychologicznych.