Absencja w pracy
Absencja w pracy (= nieobecność w pracy), dzieli się na absencję usprawiedliwioną (choroba, urlopy wypoczynkowe, okolicznościowe itp.) i nie usprawiedliwioną. Z ekonomicznego punktu widzenia podstawowym problemem absencji nie usprawiedliwionej i chorobowej jest ujemny ich wpływ na wyniki działalności przedsiębiorstwa. Skutki absencji chorobowej są stosunkowo łatwo uchwytne — wysokość zasiłków chorobowych, kosztów leczenia i utrzymania aparatu ubezpieczeń społecznych. Inne rodzaje skutków absencji są tylko pozornie uchwytne; należy do nich zaliczyć straty wyrażające się w nie wytworzonej produkcji i wzroście Jej kosztów spowodowanych przez absencję. Pomnożenie liczby straconych przez absencję godzin pracy przez przeciętną wydajność na jedną roboczogodzinę jest tylko przybliżonym ujęciem zagadnienia. Ustalenie faktycznych strat wymaga uwzględnienia kwalifikacji ludzi opuszczających pracę, funkcji, jakie pełnią, dezorganizacji wywołanej ich nieobecnością itp. Absencja chorobowa jest odzwierciedleniem ogólnego stanu zdrowotności społeczeństwa. W konkretnym przedsiębiorstwie jest ona uzależniona od struktury zatrudnienia (płeć, wiek, stan rodzinny) i warunków pracy. Na kształtowanie się absencji nie usprawiedliwionej wpływają ogólne warunki społeczno-ekonomiczne, polityczne i prawne kraju, decydujące o poziomie dyscypliny społecznej i randze pracy. W przedsiębiorstwie istotny wpływ na absencję nie usprawiedliwioną wywiera struktura formalna, a szczególnie zaś nieformalna, kształtująca zachowanie się pracowników. Przeciwdziałanie jej środkami administracyjnymi i ekonomicznymi nie sięga do źródeł absencji i w długim okresie nie stanowi rozwiązania problemu.
