Pełnego zatrudnienia teoria
Pełnego zatrudnienia teoria, doktryna teoretyczna, stworzona w latach 30-tych XX w. przez burżuazyjną myśl ekonomiczną, głosząca tezę o możliwości likwidacji bezrobocia w gospodarce kapitalistycznej i podejmująca próbę wskazania środków realizacji tego celu; narodziny tej teorii wiążą się z wielkim kryzysem lat 1929—33 i późniejszą depresją gospodarczą. Masowe bezrobocie w krajach rozwiniętego kapitalizmu osiągnęło w tym czasie rozmiary grożące kryzysem społecznym, uniemożliwiając również w zakresie teorii ekonomicznej trzymanie się tradycyjnych zasad opartych na prawie rynku Saya. Dążenie do znalezienia środków zaradczych przy zachowaniu podstaw ustroju kapitalistycznego doprowadziło do narodzin keynesowskiej koncepcji kierowanego kapitalizmu (keynesizm); integralną i podstawową część tej koncepcji stanowi t.p.z. Główny sens t.p.z. polega na odrzuceniu teorii o automatycznym osiąganiu równowagi gospodarczej przy pełnym zatrudnieniu i przyjęciu konieczności polityki interwencyjnej państwa; polityka ta realizowana jest przede wszystkim przez politykę budżetową państwa, która umożliwia tworzenie dodatkowego popytu, a więc i zatrudnienia; ta wskazówka teoretyczna jest w praktyce realizowana w znacznej mierze przez zastosowanie szczególnej kategorii wydatków budżetowych państwa, mianowicie wydatków na zbrojenia (znane jest hasło: arms for jobs — zbrojenia dla zatrudnienia). Pełne zatrudnienie w ścisłym sensie nie jest jednak możliwe w ustroju kapitalistycznym. T.p.z. uwzględnia ten fakt o tyle, że usuwa z dziedziny rozważań pewne kategorie bezrobocia. W t.p.z. chodzi jedynie o walkę z masowym bezrobociem, wskazane jednak przez nią rozwiązanie napotyka trudności nie do przezwyciężenia. Tylko w poszczególnych krajach kapitalistycznych udaje się urzeczywistniać postulat pełnego zatrudnienia i to jedynie w warunkach inflacji.
